zahaczające o krawędź lodowca. Dokąd teraz pójdzie,

kiedy ulica zamienia się w wypadek? Spójrz,

powiedziała dziewczyna, mogłaby być kamieniem,

właściwie już jest kamieniem, z każdym mgnieniem mocniej.

Jej lewa ręka od łokcia po nadgarstek

przewiązana wstążeczką czerwieni jak prezent.

To nie powinno się zdarzyć, powiedział chłopiec, nigdy.

Mężczyzna w płaszczu, w plastrze miodu, on jeden wiedział,

lepiej jest milczeć, gdy budzą się żywioły:

ten z szarpanego, płytkiego oddechu, ten z drgawek

i z krwi, jakby krew była naszym pierwszym domem.

Jej oczy, jej oczy, mamrotała kobieta podobna do begonii.

Błękit powyżej, a w dole odwieczna walka

przypływów światła i surowego mięsa. Świat jest złotym wężem

u nóg Eurydyki. Pomieść nas wszystkich, chwilo. Ktoś płakał.

Nie ona, ten przedmiot. Ta chwila wygładziła jej rysy,

tak wygładza się futro domowych zwierzątek albo kocyk dziecka

na dobry sen troskliwą ręką, jak śmierć, więc śmierć, to nic,