Zygmunt Kubiak, choć odbył studia techniczne i przez wiele lat pracował jako projektant urządzeń technicznych, był przede wszystkim artystą obdarzonym szczególną wrażliwością. Wyposażony w szkicowniki lub aparaty fotograficzne, poszukiwał całe życie miejsc szczególnych i rzeczy niezwykłych. Z licznych wędrówek i podróży przywoził szkice i fotografie, w których zapisywał swoje wrażenia i zauroczenia urodą świata. Te pierwsze spojrzenia, pierwsze fascynacje odkrytym motywem, potrafił zachować i przenieść do wersji ostatecznej, nad którą potrafił pracować bardzo długo.

Był wymagającym wobec siebie. Nieustannie udoskonalał i cyzelował technikę. Dążył do tego, aby jego pastele, kredki, tusze i akwarele emanowały wrażeniem świeżości i lekkości. Jego cechą szczególną była łatwość rysowania. Biegłość kreski i swoboda w posługiwaniu się perspektywą, pozwoliła mu na podejmowanie trudnych tematów związanych z architekturą i urbanistyką. Marzył o stworzeniu wielkiej panoramy Łodzi.

Jego miasta, ulice i budynki obdarzone swoistą sympatią autora, nabierały nowego wyrazu i nowej dynamiki. Pełne lśniących refleksów, kontrastowane plamami świateł i cieni, ożywione ruchem ulicy i barwnym tłumem przechodniów, odsłaniały przed nami niedostrzegane wcześniej wartości, zaskakiwały nowymi wrażeniami.

Podobnie jak na ukochaną architekturę, potrafił artysta spojrzeć na człowieka, dostrzegając w nim jego wyjątkowość i niepowtarzalną indywidualność. Posiadał szczególne poczucie humoru, które wnosiło do jego sztuki pewien dystans, widać to na jego autoportretach, z których patrzy na nas krytycznie, a zarazem z wyczuwalną sympatią.

Na artystyczny dorobek Zygmunta Kubiaka składa się wiele cykli prac, które ujawniają całe bogactwo i różnorodność jego twórczości. Niektóre były pokazywane na licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych. Otrzymywały nagrody i wyróżnienia, cieszyły się wielkim powodzeniem, znalazły się w zbiorach kolekcjonerów. Na prezentowanej wystawie, obok tych znanych, znajdziemy prace niepokazywane, które przeleżały przez lata w pracowni, zamknięte w teczkach. Nigdy się już nie dowiemy czy zapomniane, czy nieskończone… Dziś nabierają nowego życia i nowego blasku i być może akceptującego uśmiechu autora.

                                                                                                                                                                                     Ryszard Hunger