Ideą przeglądu jest konfrontowanie pracy teatralnej z jurorami, publicznością, twórcami oraz kształtowanie warsztatu i praktyki scenicznej poszczególnych grup. Od trzech lat Przegląd otworzył się również na zespoły teatralne spoza województwa, umożliwiając im udział w pokazach konkursowych. W ubiegłym roku gościliśmy grupy m.in. z Gdyni, Warszawy czy Wrocławia. Uczniowie szkół średnich, studenci i osoby dorosłe będą mogły stanąć ze sobą w szranki, aby uzyskać tytuł „Najlepszego spektaklu teatru nieprofesjonalnego w województwie łódzkim”. Jednocześnie najlepsze przedstawienie może zostać nominowane do tegorocznych „40.Łódzkich Spotkań Teatralnych. Teatr ponad podziałami” i ruszyć w tourne po scenach w województwie łódzkim.
W tym roku pula nagród wynosi 8.000 zł. Dla uczestników są przewidziane warsztaty teatralne, które poprowadzi m.in. 

Recenzje ze spektakli konkursowych, będzie można przeczytać w internetowym wydaniu gazetki „ŁóPTAK”, która od 10 lat towarzyszy Przeglądowi.
  Pierwsza ŁóPTA odbyła się w 1988 roku. Powstała z inicjatywy Mariana Glinkowskiego. Od samego początku odbywa się w Łódzkim Domu Kultury, będąc jedną z wiodących imprez ŁDKu.

ŁóPTA szybko stała się jednym z najważniejszych przeglądów teatru niezawodowego. Dała też możliwość zaprezentowania się zespołom amatorskim, przed nową publicznością na profesjonalnej scenie. Na koniec każdego dnia Przeglądu odbywały się (i nadal odbywają się) spotkania z Jurorami, omówienia i dyskusje. Są one otwarte zarówno dla artystów, jak i dla publiczności. Jest to doskonała okazja do konfrontacji dla wszystkich uczestników, dla artystów to zmierzenie się z publicznością, stawienie czoła zarzutom, jak i zachwytom. Przede wszystkim to jedyna okazja do merytorycznej dyskusji z Jurorami. Wielu młodych artystów rozpoczynających swą ścieżkę teatralną na ŁóPTA, mamy teraz okazję oglądać na deskach teatralnych, czy na ekranach kin. Dla wielu z nich to również pierwsze kroki przy wyborze dalszej drogi związanej z teatrem. To spotkania i konfrontacja z innymi artystami, z rówieśnikami i z tymi starszymi. To możliwość mówienia na scenie we własnym imieniu i własnym językiem, o sprawach, które są ważne i poruszające i dla artystów. To niepowtarzalna możliwość do pobudzenia twórców, aby sięgali po teksty klasyczne literatury, teksty współczesne, ale i teksty autorskie. To okazja, aby twórcy i artyści w różnym wieku mogli wymieniać się swoimi doświadczeniami. Czy trzeba wspominać o wartości edukacyjnej?